Δημιούργησα αυτό το blog όταν έμεινα άνεργη. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως άνεργη του/λόγω ευρώ - δηλαδή ως eurounemployed. Γιατί; Τις παραμονές της εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ, κυριαρχούσε μια ρητορική περί "ισχυρής Ελλάδας" και συμμετοχής της στον "πυρήνα της Ευρώπης" που θα έφερνε πλούτο - η οποία όμως δεν εξηγούσε πώς θα έρθει ο πλούτος. Τότε δεν έκανα οικονομικά, οπότε ρώτησα σχετικά φίλιες δυνάμεις οικονομικών συντακτών. Μου απάντησαν πως η συμμετοχή σε μια νομισματική ένωση αυξάνει τον συνολικό πλούτο, άρα επωφελούνται όλοι. Έστω, είπα, αλλά από τη στιγμή που ειδικώς η χώρα μας εισάγει όλο και περισσότερα από όσα εξάγει και χάνει διαρκώς παραγωγή, πώς θα ωφεληθεί από την ΟΝΕ; Κι αν αυτό γίνεται συνεχώς, δεν θα μας τελειώσουν κάποτε τα ευρώ; Πήρα μια απάντηση του τύπου "αυτό δεν έχει σημασία στα πλαίσια μιας νομισματικής ένωσης", η οποία δεν με ικανοποίησε. Πολλά χρόνια μετά, μάθαμε όλοι μας βιωματικά πως μια οικονομία με τα χαρακτηριστικά της ελληνικής, με τη συμμετοχή της σε μια νομισματική ένωση όπως η ΟΝΕ, υπερχρεώνεται και καταλήγει σε χρεοκοπία. Κι εγώ έμαθα ότι τα φαινομενικά απλοϊκά ερωτήματα που έθετα το 1999 περιέγραφαν το πρόβλημα του ισοζυγίου πληρωμών, που αποτέλεσε ένα από τα μείζονα προβλήματα του ευρώ, μια από τις βασικότερες αιτίες της κρίσης και το οποίο είχε συζητηθεί εκτεταμένα μεταξύ των οικονομολόγων κατά τη δεκαετία του 1990, όταν μεγάλο μέρος των δεινών που ζούμε σήμερα είχε προβλεφθεί - αλλά οι αλαζόνες πολιτικοί δεν έδιναν σημασία.
Να τι έγραφε ο οικονομολόγος Wynne Godley το 1992: "Τι θα συμβεί αν μια ολόκληρη χώρα – μια εν δυνάμει περιοχή σε μια πλήρως ολοκληρωμένη ένωση – υποστεί διαρθρωτική ύφεση; Όσο αυτή η χώρα αποτελεί ανεξάρτητο κράτος έχει τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμά της. Στη συνέχεια μπορεί να συνεχίσει την οικονομική της δραστηριότητά επιτυχώς με πλήρη απασχόληση αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος δεχτεί τις απαραίτητες μειώσεις στα πραγματικά του εισοδήματα. Σε μια οικονομική και νομισματική ένωση όμως, αυτή η δυνατότητα εμφανώς χάνεται και οι προοπτικές της χώρας επιβαρύνονται σοβαρά, εκτός κι αν υπάρξουν σοβαροί ομοσπονδιακοί δημοσιονομικοί διακανονισμοί που θα αναλάβουν να εκπληρώσουν έναν αναδιανεμητικό ρόλο (...). Αν μια χώρα ή μια περιοχή δεν έχει τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμά της και δεν επωφελείται από ένα σύστημα δημοσιονομικών μεταβιβάσεων, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σταματήσει μια διαδικασία σωρευτικής και ακραίας ύφεσης η οποία θα οδηγήσει στο τέλος στη μετανάστευση ως το μόνο εναλλακτικό δρόμο στη φτώχεια ή την πείνα". (Wynne Godley, Maastricht and All That. LRB,Vol 14. Nο 19 1992).

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μια καμπάνια για την κοροΐδια του επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας που δίνεται με... κλήρωση

Τον περασμένο Δεκέμβριο η κυβέρνηση εξήγγειλε με μπόλικες φανφάρες τη χορήγηση ενός χαμηλού μεν, ετήσιου δε επιδόματος, για μακροχρόνια ανέργους. «Στηρίζουμε τους μακροχρόνια ανέργους, με την καθιέρωση ειδικής πρόσθετης ενίσχυσης για άλλους 12 μήνες, πέραν της επιδότησης ανεργίας που έχουν ήδη λάβει. Αυτό το ειδικό επίδομα εντάσσεται σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στήριξης των ανέργων, με τον συνδυασμό εισοδηματικών ενισχύσεων και καινοτόμων ενεργητικών προγραμμάτων επανένταξης στην απασχόληση. Οικοδομούμε από την αρχή, αυτήν τη φορά σε στέρεες βάσεις και με όρους διαφάνειας και αποτελεσματικότητας το κοινωνικό πρόσωπο της χώρας μας», ήταν τα λόγια του υπουργού  Εργασίας Γ. Βρούτση.

"Ολοκληρωμένο σχέδιο στήριξης των ανέργων"! "Οικοδόμηση του κοινωνικού προσώπου της χώρας μας με όρους διαφάνειας και αποτελεσματικότητας"! Τστστστστς... ! Ακούγεται ωραίο, ακούστηκε δηλαδή πάρα πολύ ωραίο αυτό το παραμύθι των κυβερνητικών επικοινωνιολόγων στην τηλεόραση και φαντάζομαι όλοι το πίστεψαν, οι περισσότεροι το πιστεύουν ακόμη, εκτός βέβαια από τους ίδιους τους μακροχρόνια άνεργους που πήγαν στους κατά τόπους ΟΑΕΔ για να ανακαλύψουν τι; Πώς το περίφημο επίδομα του "ολοκληρωμένου σχεδίου  που διέπεται από "διαφάνεια και αποτελεσματικότητα" δίνεται με κληρωτίδα!!! Ναι-ναι,  με κληρωτίδα! Δίνεται δηλαδή όχι σε όσους και όσες έμειναν άνεργες το 2010, 2011, ή 2012, αλλά μόνον σε εκείνους που απολύθηκαν και άρχισαν να παίρνουν το επίδομα του ΟΑΕΔ στο διάστημα από 30 Νοεμβρίου 2012 ως 31 Ιανουαρίου 2013. Από τους εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια ανέργους δηλαδή της Ελλάδας θα το πάρουν  25.000.

Για μια εκδοχή του πώς μπορείς να αντιδράς όταν έρχεσαι σε επαφή με αυτήν την πραγματικότητα διαβάστε το εξαιρετικό κείμενο της Μαριάννας Ρουμελιώτη στο Ημερολόγιο ενός Ανέργου στο http://imerologioanergou.gr/details.php?aid=1512

Και κυρίως, μπείτε στον κόπο να συμμετάσχετε στην καμπάνια "Διαμαρτυρία για το χρόνο λήξης τακτικής επιδότησης μακροχρόνια ανέργων για το επίδομα των 200 ευρώ" που άνοιξε η Αναστασία Μ. στο
http://links.causes.com/s/clOw2o?r=Buyr



Τι κρύβει η "ανεξήγητη" αναλγησία του κ. Στουρνάρα;

Η χριστουγεννιάτικη διυπουργική σύνοδος Στουρνάρα – Μανιάτη – Γεωργιάδη, προκειμένου να ανακοινωθούν μέτρα για την καταπολέμηση της αιθαλομίχλης και να απορριφθεί επισήμως, κατηγορηματικά και επιθετικά κάθε ιδέα μείωσης του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, μύριζε… θορυβώδες επικοινωνιακό στρατήγημα. Λίγο πριν η κυβέρνηση είχε γίνει στόχος μιας οδυνηρής αμφισβήτησης αναφορικά με το νόημα και τα αποτελέσματα του μέτρου. Αρχικά από το ΙΟΒΕ, ένα καθεστωτικό ίδρυμα γνωστό για τη θεωρητική θεμελίωση προτάσεων που εντάσσονται στην ατζέντα των κυβερνήσεων της κρίσης –π.χ. την απελευθέρωση επαγγελμάτων που θα ανέβαζε το ΑΕΠ κατά 13%– και όχι που την αντιστρατεύονται, το οποίο εκπόνησε μια ζοφερή μελέτη καταγραφής των αποτελεσμάτων από την υπερφορολόγηση του πετρελαίου θέρμανσης: πτώση της κατανάλωσης κατά 75% και πλήρες εισπρακτικό ναυάγιο –η αύξηση του φόρου αντί να οδηγήσει σε αύξηση εσόδων κατά 1,1 δισ. ευρώ, όπως ήθελε η αρχική κυβερνητική ρητορική, οδήγησε, συνυπολογιζομένου του κόστους του επιδόματος θέρμανσης, σε μείωση κατά 4 εκατ. ευρώ. Η μελέτη κατέληγε με πρόταση για μείωση του φόρου κατά 30% ώστε να ανακάμψει η κατανάλωση και να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Στη συνέχεια ακολούθησε η ερώτηση του ενός τρίτου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ., που επικαλούνταν τα πορίσματα της έρευνας του ΙΟΒΕ και το κοινωνικό πρόβλημα των θανάτων από μαγκάλια και σόμπες, της αιθαλομίχλης και του ξεπαγιάσματος των Ελλήνων και επερωτούσε τον κ. Στουρνάρα για το νόημα του μέτρου.

Οι υπουργοί νοιάζονται τόσο πολύ που θυσίασαν τα Χριστούγεννά τους για χάρη του κόσμου, ήταν το μήνυμα της θεατρικής συνάντησης, η οποία άνοιξε για τα καλά τη συζήτηση σχετικά με την υπερφορολόγηση του πετρελαίου. Οσα άλλα είπε ο κ. Στουρνάρας για τους πλούσιους που δεν κάνει να θερμαίνουν φτηνά τις πισίνες τους και τον ζεστό χειμώνα, χάρη στον οποίο δεν χρειαζόμαστε θέρμανση, πέρασαν ήδη ως ανέκδοτα στην ιστορία.

Με δεδομένη την έκταση της κατακραυγής –ακόμη και από φιλικά ΜΜΕ– είναι άξιον απορίας γιατί η κυβέρνηση επέμεινε στο μέτρο δηλώνοντας εμμέσως ανίκανη να ελέγξει το λαθρεμπόριο και δείχνοντας ότι χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Η μόνη λογική ερμηνεία είναι ότι η υπερφορολόγηση του πετρελαίου αποδίδει κάτι σημαντικό, πλην όμως αμφιλεγόμενο, το οποίο οι κυβερνώντες δεν θέλουν να πάρουν πάνω τους, γι’ αυτό προτιμούν τις αστείες δικαιολογίες. Πράγματι, πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια, χάρη στη συντριβή της κατανάλωσης πετρελαίου θέρμανσης, έχουμε πλεονασματικό ισοζύγιο. Κάνοντας το πετρέλαιο ασύμφορο –με όσα βάρβαρα αυτό συνεπάγεται για την υγεία και τη ζωή των πολιτών– η κυβέρνηση πέτυχε να εξαλείψει το εξωτερικό έλλειμμα.

Μια δυσάρεστη αλήθεια που το πολιτικό μας σύστημα αποκρύπτει από τον κόσμο είναι ότι το ευρώ σημαίνει εντελώς άλλα πράγματα σήμερα απ” ό,τι προ κρίσης. Προ κρίσης, Δημόσιο και τράπεζες δανείζονταν αφειδώς από το εξωτερικό, τώρα όμως αυτό είναι ανέφικτο, ενώ υπάρχει και επίσημη δέσμευση της Ελλάδας για μείωση του χρέους της. Για να σταθεροποιηθεί το δημόσιο χρέος, δεν αρκούν τα δημόσια πλεονάσματα, χρειάζεται και μηδενισμός του εξωτερικού ελλείμματος. Η Ισπανία και η Πορτογαλία το πέτυχαν αυτό με τον καλό τρόπο που δίνει δουλειά στον κόσμο και έσοδα στα δημόσια ταμεία, δηλαδή με αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα, όμως, με μισή ευθύνη των δανειστών –οι οποίοι επέβαλαν εσωτερική υποτίμηση χωρίς απομείωση των αρχικών χρεών, γεγονός που οδηγεί την οικονομία σε κατάρρευση– και άλλη μισή των κοντόφθαλμων ελληνικών κυβερνήσεων –οι οποίες πρόσθεσαν στις λανθασμένες επιλογές των δανειστών τα δικά τους λάθη, π.χ.με την υπερφορολόγηση της ενέργειας και την προτεραιότητα στην πληρωμή των εφάπαξ του Δημοσίου που κατευθύνονται στις τράπεζες και το εξωτερικό αντί της επιστροφής του εξαγωγικού ΦΠΑ που θα τόνωνε την εγχώρια παραγωγή και τις εξαγωγές– δεν τα κατάφερε. Γι’ αυτό βρέθηκε υποχρεωμένη να πετύχει τον ίδιο στόχο με τον κακό τρόπο: τη μείωση των εισαγωγών μέσω υπερφορολόγησης. Ο διπλασιασμός της τιμής του πετρελαίου μέσω της αύξησης των φόρων απέδωσε στη μείωση των εισαγωγών και με το παραπάνω.

Αναμενόμενο ίσως από τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, που μετά τη χρεοκοπία διατήρησαν την εξουσία τους πολιτευόμενα ως οι δυνάμεις που εγγυώνται το ευρώ «ώστε να μη μείνουμε χωρίς καύσιμα», να μην τολμούν να πουν την αλήθεια για την υπερφορολόγηση του πετρελαίου. Θα ήταν σαν να αναγνώριζαν ότι η προπαγάνδα τους περί ευρώ περιελάμβανε πολλά ψέματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, παραμένει το ότι αν η μετά τη χρεοκοπία Ελλάδα δεν μπορεί να αυξήσει την παραγωγή της, είναι υποχρεωμένη να μειώσει τις εισαγωγές. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε υπερφορολογώντας το πετρέλαιο, και καταδικάζοντας την κοινωνία στην παγωνιά και κάποιους άτυχους σε φριχτό θάνατο, ή τα αυτοκίνητα με τρελά τέλη ταξινόμησης που διπλασιάζουν την τιμή τους, όπως κάνει η Δανία, ή με κάποιο άλλο τρόπο. Η ελληνική κοινωνία πάντως που, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis, εξακολουθεί να επιλέγει το ευρώ με 71%, πρέπει κάποτε να ενημερωθεί ότι αν η αύξηση της παραγωγής –είτε λόγω νομίσματος είτε και λόγω πολιτικού συστήματος– είναι αδύνατη, η υπερφορολόγηση των εισαγόμενων είναι η μόνη λύση. Και να αρχίσει να σκέφτεται από μόνη της πάνω σε αυτό.